భారత దేశంలో రెండు రకాల గృహప్రవేశాలు జరుపుకుంటారు. మొదటి గృహప్రవేశం, క్రొత్త పెళ్ళికూతురు పుట్టింటి నుండి అత్తవారింటికి వచ్చినప్పుడు ఘనంగా జరుపుకునేవారు. ఈ రోజుల్లో కొందరు పెళ్ళికి ముందే కలసి జీవిస్తున్నారు. లేకపోతే, అదో పెద్ద కార్యక్రమమే. ఈ ఆచారాన్ని ఇంత పవిత్రంగా ఎందుకు భావిస్తామంటే, మీ ఇంట్లోకి అడుగు పెట్టే స్త్రీ మీ భవిష్యత్తునీ, మీ సంతానాన్నీ, వారి జీవనశైలిని నిర్ణయిస్తుంది. అందుకే మరి ఆమె మీ ఇంట్లోకి ఎంతో ప్రేమతో అడుగు పెట్టడం, తనను తాను ఇంటికీ, కుటుంబానికి సమర్పించుకోవటం ముఖ్యం. ఆమె అన్య ఆలోచనలతో, ఉద్దేశ్యాలతో అడుగిడితే అనేక రకాలుగా హాని కలగవచ్చు. ఇలా కాలు మోపితే గర్భవతి అయినప్పుడు, దోష పూరిత జీవికి ప్రాణం పోసి, అటువంటి సంతానానికే జన్మనిస్తుంది. అలాంటి సంతానం, మిమ్ము జీవితాంతం బాధపెడుతూనే ఉంటుంది. అందుకే మన పూర్వీకులు ఇలా జరగకుండా ఉండేందుకు కొత్త పెళ్లి కూతురిని ఎంతో సాదరంగా, గౌరవ మర్యాదలతో, శుభలగ్నంలో ఇంట్లోకి ప్రవేశ పెట్టేవారు.
నిజానికి ఇది ఎంతో ఆచార వ్యవహారాలతో కూడిన శుభకార్యం. కానీ ఇప్పుడు అవన్నీ మాయమై పోయాయి. పెళ్లి కాకమునుపే స్త్రీ తనకు కాబోయే భర్త ఇంట్లోకి ప్రవేశిస్తోంది. అందువల్ల ఈ రోజుల్లో ఆమె ఇంట్లోకి ఎలా ప్రవేశిస్తోంది అన్నది ఒక పెద్ద విషయం కావటం లేదు. అసలు ఈ రోజుల్లో వివాహమంటే స్త్రీ పురుషుల మధ్య ఒక ప్రేమ వ్యవహారం మాత్రమే అయిపోయింది. ఇంతకు ముందు ఇలా ఉండేది కాదు. ఒక జంట మధ్య ఉండే అపురూపమైన అనుబంధమే వారి భావిజీవితాన్నీ, సంతానాన్నీ నిర్ధారిస్తుంది. అందుకే మరి క్రొత్త పెళ్ళికూతురు యొక్క గృహప్రవేశం సవ్యంగా జరగడానికి ఎన్నో జాగ్రత్తలు తీసుకునే వారు. గృహప్రవేశంలో ఇది మొదటి రకం.
ఇక రెండవది, ఏదైనా ఒక కొత్త నిర్మాణం జరిపినప్పుడు దాన్ని నివాసయోగ్యం చేసే ప్రక్రియే గృహప్రవేశం. మన కొత్త ఇల్లు ఎంతో బాగుండాలని కోరుకోవడం సహజం. ఇంటి ప్లానూ, కట్టుబడి, రంగులు వేయడం, అన్నీ ముఖ్యమే. అంతకన్నా ఆ స్థలంలో ఎటువంటి శక్తి ప్రభవిల్లుతుంది అనేది చాలా ముఖ్యమైన విషయం. ఒక విధంగా చూస్తే గృహప్రవేశం ఒక చిన్న ప్రతిష్ట లాంటిదే. ఇలా గృహప్రవేశం చేయకుండా ఎవరూ ఇంట్లో చేరేవారు కాదు. ఇవన్నీ కూడా ఇంట్లో జీవశక్తిని పెంపొందించి, అందులో నివసించేవారి పురోభివృద్ధికోసమే.
ప్రజలు తమకు తెలిసిన రీతిలో ఈ ప్రాణ ప్రతిష్ట చేసి, ఆ తరవాతే ఆ ఇంట్లో నివాసానికి చేరేవారు. పూర్వం, రాజులు ఉదార స్వభావులూ, ప్రజాహితం కోరుకునేవారు ఐతే ఊరు మొత్తానికీ ప్రాణప్రతిష్ఠ చేసేవారు. అలా రాజ్యమంతటా ప్రాణ ప్రతిష్ట చేసిన స్థలాలు కనిపిస్తాయి. ఎందుకంటే అందరూ అటువంటి చోట్ల నివసించడం మంచిదని వారికి తెలుసు. ప్రజలు వీధుల్లో నడుస్తున్నా, ఏ పని చేస్తున్నా, ఎలా ఉన్నా ఈ జీవభరిత స్థలంలోనే వారి జీవనం ఉండేది. ఎందుకంటే అద్భుతమైన శక్తివంతులూ, మేధావులూ, సమర్ధులూ తయారవ్వాలంటే ఇటువంటి స్థలాలు ఎంతో అవసరం. ఇలా కానీ పక్షంలో తమ వ్యక్తిగత సామర్ధ్యాన్ని బట్టి ఎక్కడో ఒకరో, ఇద్దరో ఏదో సాధించగలరేమో గానీ, ఒక అద్భుతమైన తరాన్నే సృష్టించలేము.
అంటే అనాది నుండి మన సంస్కృతిలో ప్రాణ ప్రతిష్ట చేయని స్థలాలు మనుషులకు నివాసయోగ్యం కాదనుకునే వారు. మనం మొక్కను భూమిలో నాటితే అది సారవంతమైన మట్టి ఐతేనే పూలూ, పండ్లూ వస్తాయి. భూమి నిస్సారమైనదీ, తగినంత సారవంతం చేయబడనిదీ అయితే, పూలూ, పళ్ళూ రావు. వచ్చినా చాల తక్కువే, అది ఎప్పుడూ అంత ఫలవంతం కాదు. అందుకే ఈ జీవన విధానాలకు అత్యంత ప్రాధాన్యత ఇచ్చేవారు. దీనివలనే మన సంస్కృతి అపార జ్ఞానాన్నీ, ఆత్మ సాక్షాత్కారం పొందిన మహానీయులనూ ఇచ్చింది. ఇలాంటి అనేక విషయాలపై శ్రద్ధ తీసుకున్నారు కాబట్టే ప్రతి తరంలోను ఇలాగే ఉండేది. ప్రపంచంలో మరే సంస్కృతిలోనూ ఏ ఒక్క తరం వారూ అంత మహోన్నత శిఖరాలను చేరుకోలేదు.
దురదృష్టవశాత్తూ గత 800 సంవత్సరాలుగా ఈ విషయం పూర్తిగా దెబ్బతిన్నది. పూర్వం దాదాపు ప్రతీ కుటుంబానికీ ఇంట్లో చేరక ముందు గృప్రవేశం చేసుకునే అదృష్టముండేది. ప్రతి ఇంటిలో నియమిత కాలంలో ఇంటి ఉన్నతి కోసం అవసరమైన సంస్కార కర్మలు చేసేవారు. ఈ కావలసిన సంస్కార కర్మలు కనీసం ఏడాదికి ఒకసారన్నా ఇంటి ఉన్నతి కోసం చేసేవారు. మనిషి పూర్తి సామర్ధ్య వికాసానికి సరైన వాతావరణం కల్పించడం అవసరమని తెలుసు కోవడం వల్లే ఇలా చేసేవారు.
పూర్తి సామర్ధ్యమంటే ఈ కాలం వారికి ఎంత డబ్బు సంపాదించగలరు అనే. దురదృష్ట వశాత్తూ ఆధునిక యుగంలో సాఫల్యం అంటే చాల వికృతంగా, మోటుగా తయారయింది. నువ్వు సామాజికంగా ఎంత ఎదుగ గలవు? ఎంత సంపాదించగలవు? ఇదే విజయానికి నిర్వచనం.
పూర్వకాలంలో విజయమంటే ఇదికాదు. అది చాల సర్వతోముఖమైనది. ఎవరైనా కొంత ఎరుక ఉన్నవారు, తన గురించి, తను ఉన్న ప్రపంచం గురించి తెలిసిన వారినే సమర్ధవంతులు అనేవారు. సామాజికంగా గౌరవింపబడినవారూ, ఆర్ధికంగా వృద్ధిచెందిన వారూ, సంఘంలో, కుటుంబంలో, స్నేహితుల దగ్గర, ప్రేమ చూరగొన్నవారినే సమర్ధవంతులు అనేవారు, మరి సమాజం కూడా అలానే చూసేది. ఎంత సంపాదించినా, ప్రజల ఆదరాభిమానాలు లేకపోతే, ఆ జీవితం నిరర్ధకమనేవారు. క్రిందటి తరం వరకూ, “ఎంత సంపాదిస్తే ఏమిటి? నీవు ఇతరుల ప్రేమాభిమానాలు పొందావా? నీ చుట్టూ ఉన్నవారు నిన్ను ప్రేమిస్తున్నారా?” అని అంటుండేవారు. అదే అన్నిటి కన్నా ముఖ్య మైనది. కాని గత 30, 40 ఏళ్ళలో దీనిని చాలవరకూ పెకలించి వేశాము.
గృహప్రవేశమంటే ’మీరు’ అనే ఈ మొక్క బాగా పెరిగి, పండ్లూ, పూలూ ఇచ్చేందుకు అవసరమైన సారవంతమైన నేలను సమకూర్చుకోవటం లాంటిది. దురదృష్టవశాత్తూ వీటిని నిర్వహించేవారు అసలు వీటిని ఎందుకు చేస్తున్నారో గ్రహించి, దాని ప్రకారం వీటిని నిర్వహించే బదులు, ఏదో మొక్కుబడిగా నిర్వహించేసి ఈ గృహప్రవేశమనే ప్రక్రియనే పాడుచేస్తున్నారు. అందుకే ప్రజలు ఇటువంటి పద్ధతులను వదిలేస్తున్నారు. ఈ కాలంలో క్రొత్త ఇంట్లోకి చేరటమంటే ఒక విందు ఇవ్వటం, అందులో అందరూ మితిమీరి తినటం, త్రాగటం. దీనివల్ల మీరు పురోభివృద్ధి చెందటం లేదు. మీ పురోభివృద్ధి ఇంకా కష్టతరమవుతోంది.
ఎంత విద్య ఉన్నా, డబ్బు ఉన్నా సుఖం చేకూరదు. అది మీరు ఈ ప్రపంచంలో గమనించవచ్చు. సంపన్న సమాజాలు బాగా ఏమి బ్రతకటం లేదు. ఎందుకంటే వారు అసలు విషయాలను సరి చేసుకోవడం లేదు. మీరు బాగా ఉండటానికి మీ చుట్టూ వాతావరణం బాగుచేసుకోవడం ముఖ్యం.
నిజానికి ఇది ఎంతో ఆచార వ్యవహారాలతో కూడిన శుభకార్యం. కానీ ఇప్పుడు అవన్నీ మాయమై పోయాయి. పెళ్లి కాకమునుపే స్త్రీ తనకు కాబోయే భర్త ఇంట్లోకి ప్రవేశిస్తోంది. అందువల్ల ఈ రోజుల్లో ఆమె ఇంట్లోకి ఎలా ప్రవేశిస్తోంది అన్నది ఒక పెద్ద విషయం కావటం లేదు. అసలు ఈ రోజుల్లో వివాహమంటే స్త్రీ పురుషుల మధ్య ఒక ప్రేమ వ్యవహారం మాత్రమే అయిపోయింది. ఇంతకు ముందు ఇలా ఉండేది కాదు. ఒక జంట మధ్య ఉండే అపురూపమైన అనుబంధమే వారి భావిజీవితాన్నీ, సంతానాన్నీ నిర్ధారిస్తుంది. అందుకే మరి క్రొత్త పెళ్ళికూతురు యొక్క గృహప్రవేశం సవ్యంగా జరగడానికి ఎన్నో జాగ్రత్తలు తీసుకునే వారు. గృహప్రవేశంలో ఇది మొదటి రకం.
ఇక రెండవది, ఏదైనా ఒక కొత్త నిర్మాణం జరిపినప్పుడు దాన్ని నివాసయోగ్యం చేసే ప్రక్రియే గృహప్రవేశం. మన కొత్త ఇల్లు ఎంతో బాగుండాలని కోరుకోవడం సహజం. ఇంటి ప్లానూ, కట్టుబడి, రంగులు వేయడం, అన్నీ ముఖ్యమే. అంతకన్నా ఆ స్థలంలో ఎటువంటి శక్తి ప్రభవిల్లుతుంది అనేది చాలా ముఖ్యమైన విషయం. ఒక విధంగా చూస్తే గృహప్రవేశం ఒక చిన్న ప్రతిష్ట లాంటిదే. ఇలా గృహప్రవేశం చేయకుండా ఎవరూ ఇంట్లో చేరేవారు కాదు. ఇవన్నీ కూడా ఇంట్లో జీవశక్తిని పెంపొందించి, అందులో నివసించేవారి పురోభివృద్ధికోసమే.
ప్రజలు తమకు తెలిసిన రీతిలో ఈ ప్రాణ ప్రతిష్ట చేసి, ఆ తరవాతే ఆ ఇంట్లో నివాసానికి చేరేవారు. పూర్వం, రాజులు ఉదార స్వభావులూ, ప్రజాహితం కోరుకునేవారు ఐతే ఊరు మొత్తానికీ ప్రాణప్రతిష్ఠ చేసేవారు. అలా రాజ్యమంతటా ప్రాణ ప్రతిష్ట చేసిన స్థలాలు కనిపిస్తాయి. ఎందుకంటే అందరూ అటువంటి చోట్ల నివసించడం మంచిదని వారికి తెలుసు. ప్రజలు వీధుల్లో నడుస్తున్నా, ఏ పని చేస్తున్నా, ఎలా ఉన్నా ఈ జీవభరిత స్థలంలోనే వారి జీవనం ఉండేది. ఎందుకంటే అద్భుతమైన శక్తివంతులూ, మేధావులూ, సమర్ధులూ తయారవ్వాలంటే ఇటువంటి స్థలాలు ఎంతో అవసరం. ఇలా కానీ పక్షంలో తమ వ్యక్తిగత సామర్ధ్యాన్ని బట్టి ఎక్కడో ఒకరో, ఇద్దరో ఏదో సాధించగలరేమో గానీ, ఒక అద్భుతమైన తరాన్నే సృష్టించలేము.
అంటే అనాది నుండి మన సంస్కృతిలో ప్రాణ ప్రతిష్ట చేయని స్థలాలు మనుషులకు నివాసయోగ్యం కాదనుకునే వారు. మనం మొక్కను భూమిలో నాటితే అది సారవంతమైన మట్టి ఐతేనే పూలూ, పండ్లూ వస్తాయి. భూమి నిస్సారమైనదీ, తగినంత సారవంతం చేయబడనిదీ అయితే, పూలూ, పళ్ళూ రావు. వచ్చినా చాల తక్కువే, అది ఎప్పుడూ అంత ఫలవంతం కాదు. అందుకే ఈ జీవన విధానాలకు అత్యంత ప్రాధాన్యత ఇచ్చేవారు. దీనివలనే మన సంస్కృతి అపార జ్ఞానాన్నీ, ఆత్మ సాక్షాత్కారం పొందిన మహానీయులనూ ఇచ్చింది. ఇలాంటి అనేక విషయాలపై శ్రద్ధ తీసుకున్నారు కాబట్టే ప్రతి తరంలోను ఇలాగే ఉండేది. ప్రపంచంలో మరే సంస్కృతిలోనూ ఏ ఒక్క తరం వారూ అంత మహోన్నత శిఖరాలను చేరుకోలేదు.
దురదృష్టవశాత్తూ గత 800 సంవత్సరాలుగా ఈ విషయం పూర్తిగా దెబ్బతిన్నది. పూర్వం దాదాపు ప్రతీ కుటుంబానికీ ఇంట్లో చేరక ముందు గృప్రవేశం చేసుకునే అదృష్టముండేది. ప్రతి ఇంటిలో నియమిత కాలంలో ఇంటి ఉన్నతి కోసం అవసరమైన సంస్కార కర్మలు చేసేవారు. ఈ కావలసిన సంస్కార కర్మలు కనీసం ఏడాదికి ఒకసారన్నా ఇంటి ఉన్నతి కోసం చేసేవారు. మనిషి పూర్తి సామర్ధ్య వికాసానికి సరైన వాతావరణం కల్పించడం అవసరమని తెలుసు కోవడం వల్లే ఇలా చేసేవారు.
పూర్తి సామర్ధ్యమంటే ఈ కాలం వారికి ఎంత డబ్బు సంపాదించగలరు అనే. దురదృష్ట వశాత్తూ ఆధునిక యుగంలో సాఫల్యం అంటే చాల వికృతంగా, మోటుగా తయారయింది. నువ్వు సామాజికంగా ఎంత ఎదుగ గలవు? ఎంత సంపాదించగలవు? ఇదే విజయానికి నిర్వచనం.
పూర్వకాలంలో విజయమంటే ఇదికాదు. అది చాల సర్వతోముఖమైనది. ఎవరైనా కొంత ఎరుక ఉన్నవారు, తన గురించి, తను ఉన్న ప్రపంచం గురించి తెలిసిన వారినే సమర్ధవంతులు అనేవారు. సామాజికంగా గౌరవింపబడినవారూ, ఆర్ధికంగా వృద్ధిచెందిన వారూ, సంఘంలో, కుటుంబంలో, స్నేహితుల దగ్గర, ప్రేమ చూరగొన్నవారినే సమర్ధవంతులు అనేవారు, మరి సమాజం కూడా అలానే చూసేది. ఎంత సంపాదించినా, ప్రజల ఆదరాభిమానాలు లేకపోతే, ఆ జీవితం నిరర్ధకమనేవారు. క్రిందటి తరం వరకూ, “ఎంత సంపాదిస్తే ఏమిటి? నీవు ఇతరుల ప్రేమాభిమానాలు పొందావా? నీ చుట్టూ ఉన్నవారు నిన్ను ప్రేమిస్తున్నారా?” అని అంటుండేవారు. అదే అన్నిటి కన్నా ముఖ్య మైనది. కాని గత 30, 40 ఏళ్ళలో దీనిని చాలవరకూ పెకలించి వేశాము.
గృహప్రవేశమంటే ’మీరు’ అనే ఈ మొక్క బాగా పెరిగి, పండ్లూ, పూలూ ఇచ్చేందుకు అవసరమైన సారవంతమైన నేలను సమకూర్చుకోవటం లాంటిది. దురదృష్టవశాత్తూ వీటిని నిర్వహించేవారు అసలు వీటిని ఎందుకు చేస్తున్నారో గ్రహించి, దాని ప్రకారం వీటిని నిర్వహించే బదులు, ఏదో మొక్కుబడిగా నిర్వహించేసి ఈ గృహప్రవేశమనే ప్రక్రియనే పాడుచేస్తున్నారు. అందుకే ప్రజలు ఇటువంటి పద్ధతులను వదిలేస్తున్నారు. ఈ కాలంలో క్రొత్త ఇంట్లోకి చేరటమంటే ఒక విందు ఇవ్వటం, అందులో అందరూ మితిమీరి తినటం, త్రాగటం. దీనివల్ల మీరు పురోభివృద్ధి చెందటం లేదు. మీ పురోభివృద్ధి ఇంకా కష్టతరమవుతోంది.
ఎంత విద్య ఉన్నా, డబ్బు ఉన్నా సుఖం చేకూరదు. అది మీరు ఈ ప్రపంచంలో గమనించవచ్చు. సంపన్న సమాజాలు బాగా ఏమి బ్రతకటం లేదు. ఎందుకంటే వారు అసలు విషయాలను సరి చేసుకోవడం లేదు. మీరు బాగా ఉండటానికి మీ చుట్టూ వాతావరణం బాగుచేసుకోవడం ముఖ్యం.
No comments:
Post a Comment